Για την κατάσταση στους Συλλόγους και όχι μόνο

Τι είναι Σύλλογος; Οι Συλλογικοί Αγώνες είναι το όπλο μας!

Σύλλογος είναι το συλλογικό συνδικαλιστικό όργανο των φοιτητών, που φτιάχτηκε από τους ίδιους τους φοιτητές, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Μακριά και έξω από οποιαδήποτε κρατική παρέμβαση, τα συλλογικά όργανα πάλης των φοιτητών αποτελούν σημαντικά όπλα για την οικοδόμηση αντίστασης της σπουδάζουσας νεολαίας.

Οι Γενικές Συνελεύσεις του Συλλόγου, αποτελούν την πιο αμεσοδημοκρατική διαδικασία, όπου δίνεται η δυνατότητα στον κάθε φοιτητή να πάρει το λόγο και να καταθέσει προς ψήφιση την άποψη του. Αποτελούν σημαντικό πυρήνα προβληματισμού και πολιτικοποίησης των φοιτητών, και ουσιαστικά είναι τα κύτταρα του φοιτητικού κινήματος. Αυτές οι Γενικές Συνελεύσεις είναι που οδήγησαν το φοιτητικό κίνημα σε νίκες, όπως στο Πολυτεχνείο του ‘73, στην ανατροπή του 815 το ‘79 και στην αναθεώρηση του άρθρου 16 το ’07.

Γι’ αυτό και είναι ανάγκη οι φοιτητές να υψώσουν το κεφάλι στην εντατικοποίηση, που αποκόπτει το δρόμο από την ενεργή συμμετοχή τους σε αυτές, στις λογικές απαξίωσης τους και στις λογικές μετατροπής τους σε «παιχνίδι εντυπώσεων» . Δεν παζαρεύουμε και δεν χαρίζουμε τα όργανα που κατακτήθηκαν με αίμα!

Η επίθεση εδραιώνεται και στα πανεπιστήμια... και δια ροπάλου..

Την ίδια στιγμή που ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται σε Ειδική Οικονομική Ζώνη, κάτεργο για τους εργαζόμενους και το φτωχοποιημένο λαό και ταυτόχρονα πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές, η επίθεση προχωρά και στα πανεπιστήμια. Στις συνθήκες του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα που επιβάλλονται, το πανεπιστήμιο και συνολικά η εκπαίδευση βρίσκεται σε διαδικασία αναπροσαρμογής σε αυτές. Πρέπει για το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του, να εδραιωθεί η ταξική επίθεση απέναντι στο λαό και στους εργαζόμενους, και στην εκπαίδευση, μέσα από το μαζικό ταξικό αποκλεισμό φοιτητών από αυτή. Για αυτό και οι ταξικοί φραγμοί προωθούνται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, με βάση τις αντιλαϊκές διατάξεις του υπουργείου και το νόμο πλαίσιο. Στα πανεπιστήμια πραγματοποιούνται με το μαζικό πέταγμα φοιτητών μέσα από τις διαγραφές, την εισαγωγή όλων και περισσότερων φραγμών σε δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, αλλά και την εντατικοποίηση των σπουδών που εξωθεί τους φοιτητές στην παραίτηση.

Για να μπορέσει το σύστημα να προωθήσει περαιτέρω την επίθεση, χρειάζεται να θωρακιστεί απέναντι στον αγωνιζόμενο λαό και στη νεολαία, να τους τρομοκρατήσει, να τους κάνει να σκύψουν το κεφάλι. Για αυτό και καταστέλλει κάθε εστία αντίστασης, και προσπαθεί με κάθε μέσο να καταστρατηγήσει τα συνδικαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Στην κατεύθυνση αυτή βρίσκονται οι διμοιρίες των ματ έξω από τις σχολές του κέντρου και την πρυτανεία, το χτύπημα των αγώνων μας, η στοχοποίηση αγωνιστών και η κατεύθυνση ολοκληρωτικού τσακίσματος του ασύλου, ισχυρό όπλο για την ελεύθερη, δημοκρατική οργάνωση των αγώνων του λαού, αγκάθι αιχμηρό όμως για το σύστημα.

Οι εχθροί των συλλογικών αγώνων μας: ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και λοιποί παρατρεχάμενοι

Οι εκπρόσωποι των αστικών επιτελείων στις σχολές, ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και άλλες τέτοιου τύπου δυνάμεις, μεθοδευμένα προωθούν τη διάλυση των φοιτητικών συλλόγων, με σκοπό οι κυβερνήσεις τους να μπορούν ανεμπόδιστα να προωθούν την επίθεση στα πανεπιστήμια.

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι συλλογικές μας διαδικασίες και οι γενικές συνελεύσεις δεν έχουν νόημα, αλλά ο ατομικός δρόμος του κάθε φοιτητή. Αποπροσανατολίζουν από τα καίρια προβλήματα των φοιτητών, που δεν είναι τίποτα άλλο από τις ανάγκες και τα δικαιώματα μας. Προωθούν την αποπολιτικοποίηση των συλλόγων και εγκαθιδρύουν ένα καθεστώς πελατειακών σχέσεων, με το προσωπείο «της δύναμης στο πλευρό του κάθε φοιτητή» (όταν πρόκειται για πάρτυ και σημειώσεις φυσικά), αλλά μακριά από τους συλλόγους και τις συλλογικές μας διεκδικήσεις. Έτσι, μερικές φορές διατυμπανίζουν και το «έξω οι παρατάξεις», γιατί δε θέλουν καμιά οργανωμένη φωνή αντίστασης στις σχολές.

Στην ίδια κατεύθυνση τάσσεται και το καθηγητικό κατεστημένο, και τα κρατικά όργανα συνδιοίκησης που στελεχώνουν, για να υλοποιήσουν τις αντιλαϊκές επιταγές του υπουργείου. Εδραιώνουν ένα κλίμα εντατικοποίησης, που μπαίνει εκβιαστικά απέναντι στις κινητοποιήσεις. Αφού οι φοιτητές πελαγώνουν μέσα στα μαθήματα, στα εργαστήρια με τις απουσίες, στις αλυσίδες μαθημάτων, στις εξεταστικές-σφαγεία, και δεν έχουν χρόνο να ανταπεξέλθουν στις συλλογικές διαδικασίες. Πολλές φορές αψηφούν τις αποφάσεις του συλλόγου, μπαίνουν ανάχωμα στη διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων και φτάνουν στο σημείο να επιτίθενται σε συνδικαλιστές φοιτητές.

 

Το κίνημα δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις...

Παρόλα αυτά η ενεργοποίηση των συλλόγων στην κατεύθυνση της νικηφόρας αντίστασης, εμποδίζεται έμμεσα και από κάποιες δυνάμεις της κυρίαρχης κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στα πανεπιστήμια, που προωθούν για χρόνια τη λογική του εικονικού συνδικαλισμού. Το κίνημα για αυτούς είναι μια συμβολική κατάληψη σε μια κοσμητεία ή σε μια λέσχη, τα «πανό-ταμπέλες- κενά πραγματικών διαδικασιών» που περιφέρονται στις πορείες, οι επίπλαστοι και από τα πάνω συντονισμοί, μια εικονική σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής, ένας ακτιβισμός, μια κινητοποίηση-τουφεκιά στον αέρα από το πουθενά, μια εικόνα στις ειδήσεις... Και όλα αυτά φυσικά όχι στη βάση ενημέρωσης και ουσιαστικής ενεργοποίησης ενός αγωνιστικού φοιτητικού δυναμικού ή στη λογική της κοινής δράσης.

Καμιά κίνηση όμως έξω από τις μάζες ή για «λογαριασμό» τους δεν μπορεί να είναι νικηφόρα. Αντιθέτως, είναι ευάλωτη στα χτυπήματα του κράτους και της καταστολής, αφού δεν εμπλέκει το σύνολο των φοιτητικών μαζών οργανωμένα στην κατεύθυνση υπεράσπισης. Το κίνημα δε δημιουργήθηκε ποτέ στη βάση συμβολισμών και εικόνων. Το θέαμα γεννά εντυπώσεις, όχι όμως συνειδήσεις! Οι συνειδήσεις χτίζονται στη βάση της πραγματικής κίνησης των φοιτητικών μαζών. Γι’ αυτό και οι δυνάμεις αυτές αφού αφοπλίζουν τους φοιτητές καλλιεργώντας τον εικονικό συνδικαλισμό και τις λογικές ανάθεσης, βιάζονται να αναρωτηθούν γιατί ο «κόσμος κοιμάται», και να βγάλουν συμπεράσματα ότι «κουράστηκε και δεν τραβάει», όπως συνήθως μας λένε.

Το κίνημα έχει τη δύναμη, δεν αναζητά σωτήρες

Πρέπει όμως να διερευνήσουμε την πηγή όλων αυτών των κινήσεων. Είναι τόσο απλό: οι δυνάμεις αυτές έχουν πλέον διαγράψει το κίνημα ως προοπτική.

Και ποια η προοπτική τους, που μάλιστα σε αυτή εγκλωβίζουν τους συλλόγους μας; Η εναγώνια προσμονή της αλλαγής διαχείρισης της εξουσίας, των κατάλληλων σωτήρων που θα υλοποιήσουν το αντίστοιχο (μεταβατικό ή όπως αλλιώς το ονομάζουν) πρόγραμμα σωτηρίας. Όλα αυτά είναι μια ευθεία αντανάκλαση της πεποίθησης τους ότι το σύστημα δεν αλλάζει, με αποτέλεσμα να γεμίζουν το λαό και τη νεολαία με αυταπάτες. Αυτές οι αυταπάτες, στηρίζονται στην ανεμπιστοσύνη τους στη δύναμη των αγωνιζόμενων μαζών και ταυτόχρονα δε δίνουν τη δυνατότητα στο λαό να συνειδητοποιήσει ότι με τις δικές του δυνάμεις μπορεί να πετύχει νίκες.

Η οργή της νεολαίας όμως δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε μια σωρεία αυταπατών περί προγραμμάτων σωτηρίας, μοντέλων εκπαίδευσης, επίδοξων σωτήρων. Η οργή της νεολαίας μπορεί να δημιουργήσει κίνημα στη βάση των δικαιωμάτων της, να πετύχει νίκες, να είναι πυροδότης για περαιτέρω λαϊκά κινήματα.

Περί κοινής δράσης, κοινών πλαισίων...

Η κοινή δράση δεν έχει στείρο εργαλειακό χαρακτήρα, με αυτοσκοπό την επίτευξη του μέσου πάλης (κατάληψη κ.λπ.), και μάλιστα ξεκομμένου από την κοινή συνειδητοποίηση του στόχου πάλης. Δεν είναι μια ομπρέλα για τη μαζική προβολή μιας ταμπέλας. Δεν είναι ένα παζάρεμα μεταξύ δυνάμεων πάνω από ένα χαρτί πλαισίου λίγο πριν τη συνέλευση, στη βάση της μείζονος καταγραφής δύναμης για τον καθένα. Η κοινή δράση πρέπει να έχει ως σκοπό να εμπλέξει την ενεργό συμμετοχή ενός ευρύ αγωνιστικού δυναμικού, και όχι να το παρακάμψει, ούτε να το εγκλωβίσει σε μια ομπρέλα.

Ως Αγωνιστικές Κινήσεις ανέκαθεν παλεύουμε για την κοινή δράση, για τη συσπείρωση όλο και περισσότερων αγωνιστών και για τη νικηφόρα αντίσταση. Κατά την άποψη μας η κοινή δράση πρέπει να οικοδομείται στη βάση των πραγματικών αναγκών και αιχμών διεκδίκησης, και να επιτυγχάνεται με συναγωνιστικό τρόπο. Είναι αναγκαίο να υπάρχει κοινό κάλεσμα μεταξύ δυνάμεων και αγωνιστών πριν τη Γενική Συνέλευση για να μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικά κοινή χάραξη των στόχων πάλης και να επιτευχθεί ένα υγιές κοινό πλαίσιο, μαχητικό απέναντι στις δυνάμεις της αντίδρασης στα πανεπιστήμια.

Για μια νίκη, για τη συγκρότηση κινήματος!

Ως Αγωνιστικές Κινήσεις από την αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς μπήκαμε δυναμικά στους συλλόγους, διεκδικήσαμε τη διεξαγωγή Γενικών Συνελεύσεων, και την επίτευξη κοινής δράσης, με αιχμή για το φοιτητικό κίνημα να μην υπάρχει καμιά διαγραφή φοιτητή, για να ανατραπεί ο νόμος πλαίσιο. Θεωρούμε ότι οι διαγραφές φοιτητών μπορούν να αποτελέσουν μια αιχμή για να πυροδοτήσουν μια κεντρικού τύπου αναμέτρηση με το σύστημα ενάντια στην πολιτική των ταξικών φραγμών. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι για την ανατροπή τους χρειάζεται μαζική απάντηση, μέσα από την οργάνωση των φοιτητών στους συλλόγους και την ουσιαστική ενεργοποίηση συλλόγων, ώστε μέσα από συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις να απαντήσουμε στην τρομοκράτηση των αγώνων μας και να δυναμώσουμε την κατεύθυνση της αντίστασης.