Για τη στάση των ΠΚΣ/ΕΑΑΚ στον φοιτητικό αναβρασμό για το σύγγραμμα

Η αναστολή διανομής των πανεπιστημιακών συγγραμμάτων δεν θα μπορούσε να μην δημιουργήσει αναβρασμό στο φοιτητικό σώμα, γεγονός που εκφράστηκε και με τη συμμετοχή αρκετών φοιτητών στις γενικές συνελεύσεις της προηγούμενης εβδομάδας. Υπάρχει ανάγκη των φοιτητών να εκφραστούν κινηματικά ,με όρους διεκδίκησης του στοιχειώδους και αναφαίρετου δικαιώματος στο δωρεάν σύγγραμμα.

Σε αυτήν την ανάγκη θεωρούμε πως στέκεται τροχοπέδη η στάση των κυρίαρχων δυνάμεων της φοιτητικής Αριστεράς. ΕΑΑΚ και ΠΚΣ παρά τις συνηθισμένες αγωνιστικές κορώνες, απέδειξαν περίτρανα ότι καθόλου διατεθειμένες δεν είναι να συμβάλλουν στην αναγκαία αγωνιστική έκφραση των φοιτητών. Αντιθέτως είναι προθυμότατες να «εκτονώσουν» ένα κλίμα αναβρασμού προκειμένου  να ενισχύσουν εαυτόν ως τους «καλούς» συνδιαχειριστές του συστήματος.

Ας δούμε τα πράγματα πιο συγκεκριμένα:

Η ΠΚΣ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη  πραγματοποίησε τις δικές της συγκεντρώσεις στο Υπουργείο Παιδείας και στο Υπουργείο Μακεδονίας & Θράκης. Περισσότερο για να βγει απ’ το καθήκον και να καλύψει κάτω από αυτή την κίνηση την αδράνειά της στο μαζικό κίνημα, αφού αυτές έγιναν πριν καν γίνουν οι προγραμματισμένες γενικές συνελεύσεις, πριν καν συζητήσει και ετοιμαστεί αποφασιστικά για τη δράση του ο φοιτητόκοσμος. Σε όσες ΓΣ πραγματοποιήθηκαν παρέπεμψε τον αναβρασμό του κόσμου στην οριοθετημένη και γνωστή ετήσια πανελλαδική τουφεκιά του Μ.Α.Σ στις αρχές Νοέμβρη. Αυτό στην καλύτερη, αφού σε προτάσεις των Αγωνιστικών Κινήσεων, για διεξαγωγή  Γ.Σ μέσα στην βδομάδα- που προφανώς δεν υπηρετούν τον «προγραμματισμό» του Μ.Α.Σ- όμως φιλοδοξούν να εκφράσουν και να πολιτικοποιήσουν την ανησυχία ενός κόσμου, υπήρξαν δείγματα μέχρι και ανοικτής καταψήφισης.

 Η ΕΑΑΚ στην Αθήνα έκανε μια συμβολική κατάληψη στο τυπογραφείο του ΕΚΠΑ με σύνθημα «θα τυπώσουμε εμείς τα συγγράμματα», αποδεχόμενη ουσιαστικά την έμπρακτη αμφισβήτηση του δικαιώματός μας στο σύγγραμμα και προτείνοντας «έμπρακτη» λύση ( μέχρι να τελειώσει το μελάνι του Υπουργείου…) σε ένα πρόβλημα που δεν δημιουργήσαμε εμείς αλλά το σύστημα. Παράλληλα, προχώρησε σε κινητοποίηση στο Υπ. Παιδείας, με ολιγόλεπτη ψευτοσύγκρουση με τα ΜΑΤ στο κυνήγι της τηλεοπτικής εικόνας, μακριά απ’ το κέντρο της Αθήνας, αποκόβωντας ουσιαστικά την κεντρική πολιτική σημασία του χτυπήματος στο δωρεάν σύγγραμμα, ως μια εφαρμογή ενός ευρύτερου και παρόντος νομοθετικού πλαισίου, η οποία όφειλε να εκφραστεί με κεντρική διαδήλωση (κι όχι με τα γνωστά ραντεβού με υπουργούς στο… Μαρούσι). Όπως είναι δηλαδή κεκτημένο να εκφράζεται το φοιτητικό κίνημα, όποτε το σύστημα ανοίγει μέτωπα στην 3βάθμια εκπαίδευση. Χαρακτηριστικά, στην πρόταση, των Αγωνιστικών Κινήσεων για κεντρική διαδήλωση κανείς τους δεν πήρε θέση.

Στην Θεσσαλονίκη οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ επέδειξαν αντίστοιχα αντανακλαστικά. Πρώτα απ’ όλα δεν αποδέχτηκε τον σχεδιασμό των Αγωνιστικών Κινήσεων για πορεία προς το Υπουργείο Μακεδονίας & Θράκης την Παρασκευή, η οποία θα μπορούσε και να συσπειρώσει στη βάση μιας αγωνιστικής απάντησης ένα ευρύτερο δυναμικό από αυτό που συσπειρώθηκε εν τέλει σε όλες τις κινητοποιήσεις της Παρασκευής, και να δώσει σε έναν κόσμο μια άμεση δυνατότητα πολιτικοποίησης της αντίδρασής του και στόχευσης στον πραγματικό υπαίτιο: κεντρικά το σύστημα και τους κολαούζους του. Αντί αυτού, κάλεσαν και στην Θεσσαλονίκη κατάληψη στην Πρυτανεία και το «Λογότυπο». Και μάλιστα προκειμένου να βγεί ο σχεδιασμός αυτός δεν δίστασαν να πάρουν αποφάσεις συλλόγων χωρίς απαρτία και να αρνηθούν οποιοδήποτε είδος συντονισμού και συμπόρευσης ακόμη και την ημέρα της πορείας.

Συμπερασματικά, οι δύο μεγαλύτερες δυνάμεις της φοιτητικής αριστεράς αρνήθηκαν συστηματικά να βάλουν πλάτη σε διοργάνωση ανοιχτών και εξωστρεφών συγκεντρώσεων που να ξεκινούν από τους χώρους σπουδών και να στοχεύουν στην εν γένει πολιτική του συστήματος. Αποτέλεσμα: μετά από έναν γύρο ΓΣ να μην πραγματοποιηθεί ούτε μια πορεία σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη.

 Γιατί όμως;

Ενοποιητικό στοιχείο αυτών των αντιλήψεων που οδηγούν εν τέλει και σε ίδιες πρακτικές είναι η αποσύνδεση του ζητήματος που αντιμετωπίζουμε με το σύγγραμμα από τη νομοθετική βεντάλια του νόμου πλαίσιο και του νόμου Γαβρόγλου, η οποία ακριβώς καθιερώνει την φοιτητική μέριμνα ως «ανταποδοτική» και ανοίγει όλα τα σενάρια ,μέχρι και κατάργησής της. Από την άλλη η μετά μανίας σύνδεση του ζητήματος με την «υποχρηματοδότηση» και τον έλεγχο των πανεπιστημιακών εκδόσεων από επιχειρήσεις, γίνεται ώστε να προταθεί στην «πανεπιστημιακή κοινότητα» το άλλο, το αριστερό και ριζοσπαστικό μοντέλο το οποίο α)θα ρίχνει γερά λεφτά από το κράτος στα «αποθεματικά» β) θα κρατικοποιήσει τις δομές περί το σύγγραμμα. 

Εν ολίγοις, τα χαρακτηριστικά ανεμπιστοσύνης στον κόσμο και άρνησης προώθησης εστιών αντίστασης στην πολιτική του συστήματος, βρίσκουν στη ρίζα τους ακριβώς το ότι για τη ρεφορμιστική αριστερά, η βάση του ζητήματος δεν είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας στον δρόμο, αλλά η υποταγή κάθε κίνησης στην ανάδειξη του «δικού της» τρόπου διαχείρισης του συστήματος (από το κράτος του μέχρι τα κονδύλια του). Του δικού της τρόπου που βέβαια είναι στρωμένος με μπόλικες και αποπροσανατολιστικές αυταπάτες, που οδηγεί εν τέλει στην ήττα. 

Μέσα  λοιπόν  σε αυτά τα «επιθετικά» μοντέλα «χάνεται» και ο ν.πλαίσιο και ο ν.Γαβρόγλου, ενώ το δικαίωμα ενός λαϊκού φοιτητή να έχει δωρεάν πρόσβαση στην εξεταστέα ύλη και το μέγεθος της τελευταίας να μην είναι μοχλός εντατικοποίησης, ονομάζεται «περιορισμός του ενός συγγράμματος».

Για τις Αγωνιστικές Κινήσεις παρά το κλίμα που επικρατεί, και γνωρίζοντας ότι ο αγώνας που πρέπει να δώσει το φοιτητικό κίνημα είναι μακρύς και δεν επιδέχεται γρήγορων «λύσεων», το στοίχημα διοργάνωσης εξωστρεφών διαδηλώσεων των φοιτητικών συλλόγων που θα ξεκινούν από τον χώρο σπουδών και θα αντιπαρατίθενται στη πολιτική του συστήματος  δεν έχει τελειώσει. Το καθιστά επιτακτικό και ρεαλιστικό η ίδια η φύση της επίθεσης που βιώνουμε και θα βιώσουμε, δηλαδή η συνέχιση της εφαρμογής του νόμου πλαίσιο και του νόμου Γαβρόγλου, που θα συνεχίζει να γεννά τις δίκαιες αντιδράσεις μας και να απαιτεί πραγματική και όχι εικονική αγωνιστική απάντηση. Και σε αυτήν την κατεύθυνση σκοπεύουμε να κινηθούμε!